عبدالحمید مومند
په ظاهر زېب و زېنت غره طاووس
د باطن بدرنګو پښو نه کړ هیڅ بړوس
شوخې سترګې يې نه لرې شي نه برې
که منډم پکې خسڼی د ناموس
د دنیا مین چې دین غواړي پوچ وايي
بېهوده غلبېلوي سره تش بوس
په ګمان تللي همه واړه پښېمان دي
پخته کار نه کړي په خوله د خام جاسوس
ساده دلو ته کمند ږدي د نیولو
چې په لاس تورې تسپې کا د آبنوس
په جامه نامه يې مه غولېږه هوښیار شه
دا بادام نه لري مغز یو فلوس
قناعت د حمید زړه له غمه خلاص کا
باد اثر نه کا په شمع د فانوس