ږدم په هسې شونډو شونډې نن ساعات

چې مې نه دي پوچ په کار مصري نابات

که يې خضر د حیوان په چشمه مومي

مومم زه د یار له خولې آب حیات

په پرده کې د اسلام بت پرستي کړم

خدای دې نه کاندي دا ستر زما مات

د غرض په سبب هسې بې غرض شوم

چې سپاري راته ترسا لات و منات

څو کمي د کمینۍ راته پېښېږي

زیاتوي زما په عشق کې درجات

خدای قبله زما د زړه که ذات د ښکلیو

که بد ذات په دا باله شم که نېک ذات

منکران چې سترګې پټې کا د شرمه

د مریمې په باب وایي کم و زیات

پاک د نفس له مقتضی په محبت کې

یم ولاړ، لکه عاصي په عرصات

دا افسوس کا خان و خط د نوخطانو

چې آشنا شه د حمید په هند برات