صدیق
ستا په عشق کې تر ما خوار
ښه چې نه دی بل اوڅار
فراغت يم په صفت کې
که راضي وی په دا يار
زړه د يار ښه کړی بويه
مه وه خپل که شي ازار
په بلبلو باندې تل وی
همدغه خزان، بهار
څو ژوندی يم څو به وينم
غم، ښادی دواړه په وار
کمينی لو يې صديق کړم
سر په پورته وړی خاکسار