ملا لتاړ
زړه
مې کاندي په دلبر پسې پرواز
په کوتره پسی تله کاندي شهباز
زه
غمجن د عاشقی په غم کې خوښ يم
که مې خدای کا په دی کار کې سر فراز
بې
رحمې به د درست عمر فراموش کړم
که يودم شي خپل آشنا له ما همراز
بې
د يار د کښلی نومه نور څه ناورم
په هر دم چې مې له خولی خيژی آواز
د
يار مينی په ماهسی اثر وکه
چې ظاهر یې کړم سوخته په زړه ښيراز
که
عظيم درياب د عشق دی په دنیا کې
ما ګډ کړی په دا بحر دی جهاز
فراغته
په دنيا شومه يارانو
چې په زړه مې محبت وکړ آغاز
درد
و غم مې له خاطره يوه خوا کا
چې نازنين له ماخبری کا په ناز
ما
د يار د مينی رو دی صحيح کړی
باری ناست په دغه لار کې دی غماز[1]
وابه
نه وړم په هيڅ رنګ د عشق له کاره
څو صورت په دغه چار نه کړم ګداز
حقيقت
مې دی غرض په کې مشغول يم
خدای دی نه کا زما شغل د مجاز
زه
(لتاړ) که د خپل يار په ښادو ښاد يم
د زړه کور به کړم په عرش د پاسه ساز