کامګار خټک
خرامان
شودمی برطرف زمستان
که ګردد منفصل ګل در ګلستان
اګر
بی وری تو در خلد باشم
بود برمن چو بر طفلان دلبستان
ندانم
کرد سحر از من دلم برد
وبا آن چشم بيمارش بدستان
کرم
کن برسرم خواهی جفا کن
منم عاجز توئی از زور دستان
چو
لعل شکرين دلبر ما
نباشد قند و شکر در خوزستان
شوی
فارغ زهجران کامګارا
کنون خور، باده ی وصلش چومستان