کامګار خټک
ز
سود ای صنم ديوانه ګشتم
چو مجنون در جهان افسانه ګشتم
چو
ګشتم همنشين باعشق دلبر
زجان وز جهان بيګانه ګشتم
ز
شوق آهو ان دلبر خويش
چو وحشی عاشق و ديوانه ګشتم
زهی
جام شراب و ديدن يار
که چون خوردم بدو مستانه ګشتم
چو
ديدم ساقی مهروی خود را
هماندم ساکن ميخانه ګشتم
چو
روی خود زمن پوشيد ای جان
به آمو ناله چون حنانه ګشتم
از
آن شد کامګار اندر جنون فاش
که باروی پری همخانه ګشتم