کامګار خټک
شدم
بی جان زهجر دلبر خويش
نه بينم در جهان يک عمخوار خويش
به
عشق تو دګر کس باورم نيست
خدا سازم درين ره باور خويش
بداور
زا دګر کس داد خواهم
کجا خواهم ولی از داور خويش
چو
فرهاد از غم هجر تو يارا
زنم تيشه بهر دم برسر خويش
چو
در برګيرم من آن ماه رو را
شوم هر دم زمهرش همبر خويش
بعشق
تو چو زر ګشتست رنګم
زکان خويشتن دارم زر خويش
بجز
مهر بتان دروی نديدم
نګه کردم چو اندر دفتر خويش
زخز
واطلس وديبا برستم
زخار و خس بسازم بستر خويش
اګر
بينی جمالش کامګارا
برو سوزی چو پروانه پرخويش