کامګار خټک
دل
ز هجر تو در فغان آمد
بيتوجان هم زجان بجان آمد
اشک
چشم ز آتش هجران
تا بدامن روان، دوان آمد
به
فراقم بکشت بر سرمن
عطف دامن کشان کشان آمد
که
منال از جفا و جور وستم
اين ره و رسم دلبر ان آمد
ګر
دهانت حيات جان بخش است
چشم تو ترک جان ستان آمد
از
غم ليلی آنچه مجنون ديد
به سرم از غمت همان آمد
بر
وصالت غرور نيست روا
هجر با وصل تو امان آمد
بدهان
ګر چو ريش خندانم
چشم از غم ګهرا فشان آمد
کامګار
از غمت چه ميپرسی
غم عشق تو لا بيان آمد