کامګار خټک
ايښی
سر د زنګانه په آينې
زړه صفا صيقل له زنګه د کينې
تن
خراب لکه غليم وهلی شهر
زړه معمور د قناعت په خزانې
د
دوو سترګو په اوبو سره شي وللی
د حرص توري له لوحه د سينې
نه
مې فکر د پټي شته نه د پولې
نه هوس کړم د منصب د روزينې
چې
يوه ذره منت ورسره مل وي
ګوټ اوبه نه څکم د خضر د چينې
د
ښه مخ د مينې اور لرم په زړه کې
وريتوم په کسي خپل لکه نينې
هميشه
د ډېرو اوښو په درياب کې
ګرځوم د خپلو سترګو سفينې
په
هر ملک مې نوم رسوا زخمي سينې کړ
که په کور ناست يم په شان د نګينې
بل
دردمند به په درست ملک کې په دا قرن
څوک بيا نه مومي زما د قرينې
صبح
و شام د مينې درد غواړم له خدايه
که نور خلق غواړي زر او زرينې
د
خوبانو نوکري کړم ته د نور چا
دم په دم د غم راخيژي مهينې
په
اختر به په مکه کې ځان حلال که
که کامګار وکه طواف د مدينې