کامګار خټک
چې
لرې ډېرې د حسن خزانې
ځکه عار کا زما خوار له يارانې
زړه مې نه کيږي د ښکليو په استان کې
که مې وغوښتې د ملک واړه ستانې
د
وصال مرغونه ميل ورته نه کا
که زه اوښکې کړم په مخ دانې دانې
که
وعده راسره وکاندې د وصل
بيا مې تير باسې په سل رنګه بانې
که
سجود يې د اېرو په محراب کې
غواړم نه مومم رخصت د دوګانې
که
هر څو سحر افسون ور باندې لولم
ورښکاريږي د هلکو افسانې
لاس
و پښې وهم د اوښو په درياب کې
نه رسيږم د وصال تر کرانې
تور
خالونه د خوبانو په مخ نه دي
دي همه زما د کسيو نشانې
چې
د غم د نيش زور نه لرې کامګاره
لټوي ولې د عشق زنبورخانې