کامګار خټک
د
سړي قدر و قيمت دی په وطن کې
ذره نور سره سيالي کړه په وزن کې
د
غربت تر صحت رنج د وطن ښه دی
عقيق خوښ په ځيګر خون دی په يمن کې
د
ګوهر زړه په صدف پسې سوری شه
که يې هار که مهو شا نسې په ګردن کې
ګل
په څانګه په اغزيو کې تازه وي
پژمرده شي د زر هفتو په دامن کې
نې
جدای شي له نیستانه ژړا کاندي
په آتش کې شمع ژاړي په لګن کې
د
ماهي زندګاني بې اوبو نه شي
که يې پټ کړي د ګلونو په خرمن کې
په
غربت کې مشک ذرې ذرې پريشان شي
په نافه کې وي زړه جمع په ختن کې
که
توتي ته د زاغانو صحبت مرګ دی
زاغ هم خوښ نه وي د دوی په انجمن کې
د
وطن وصف و چا ته کړې کامګاره
چې يې حب دی څښتن ايښی په هر تن کې