کامګار خټک
تور
خط راغی ستا د حسن په کشور کې
که عصيان دې د قيامت ولاړ په نمر کې
پيچ
و تاب پرېووت زما له ګرمو وينو
ستا د سر و سترګو د تورو په جوهر کې
چې
په سر کې مې ستا خيال دی دېره شوی
د
سر وېره مې ځان نه مومي په سر کې
د
ستا مينه مې په زړه کې هسې شان ده
لکه وي ارواح په تن اور په حجر کې
که
تشبيه يې ستا د شونډو سره نه وي
هومره ډېر خواږه به نه و په شکر کې
که
وېښته غوندې د هجر غم نری کړم
ځای مې نه شي ستا د وصل په ګوهر کې
وبه
نه خيژي د عقل هوش په ستنو
مات مې ستا د بڼو خار دی په ځيګر کې
ما
له خپله دره مه شړه بل لور ته
باشنده د بحر نه پايي په بر کې
چې
مې بل هنر هرګز نه شته بې مينې
زه کامګار شومه مشهور په دا هنر کې