کامګار خټک
له
جهانه چې هر دم ښکلي ياران ځي
زما اوښې په دا غم لکه باران ځي
ژړا
څه ده د يعقوب وحال ته ګوره
په فراق د ښو يارانو دوه چشمان ځي
زه
فقير به په دنيا څه ته نازيږم
چې شاهدان ترې بينوا لکه خواران ځي
په
آخر به زوال بيا مومي له څرخه
که د نمر غوندې د څرخ په تخت روان ځي
دا
چې اوس په جهان ډېره خوښي کاندي
هم هغه به ور نه لا په ډېر ارمان ځي
د
عقبی په لور بهير دی د وګړي
لکه زاڼې چې په لور د هندوستان ځي
بېوفا
تر عمره نه شته په دنيا کې
چې د باد غوندې په تلنه شتابان ځي
و لحد
ته به يې کوز کاندي سرتوری
دا چې اوس په سر د ستار له خياله وران ځي
هم
په دا د غريبانو دمه کيږي
چې بادشاه فقير په مرګ سره يسکان ځي
غافل
ځان که د غفلت د بار د لاندې
په دا لارې سبکساره ځوانمرادان ځي
چې
نبيان تر دنيا لاړل د چا ياد دي
که کامګار غوندې هر دم چندان چندان ځي