کامګار خټک
څوک
چې غواړي د وفا خوی له فلکه
د شعور طعمه اميد که له کودکه
نور
عالم د چا په شمار او په حساب دی
چې مرګ مزکه په نبيانو کړله ډکه
د
عاشق مينه پيدا کاندي په ښکليو
په خاطر يې د هجران شتي که لکه
که
په لاس د چا پياله د مراد ورکه
په آخر به يې ترې توی کاندي بې شکه
د
سړي صورت حباب مرګ لکه باد دی
د حباب بنا به څه وي باد ته کلکه
بې
معنو سړی که لوی وي لکه سر وې
په نظر زما ليده شي کم تر ککه
ربه
لرې د کامګار له زړه بدي کړې
لکه ديو له ورايه تښتي له ملکه