کامګار خټک
چې
قبوله کړې په سر د غم ليشه
د يار شونډې ګبينه غوندې چيښه
د
فرهاد غوندې صادق بويه په مينه
چې په يار پسې ځان مړ که په تېشه
چې
مې کر د آشنايي کاوه په زړه کې
د غمونو راته سازه شوه ريښه
چې
په غم کې لکه دوک هسې نری شي
د وصال پنبه هاله باندې ورېشه
هم
په خوب کې هم په ويښه غم د يار کړم
په خاطر مې نه شته بله انديشه
د
مراد ساغر چې ډک لرې په ميو
يو يو ګوټ په مشتاقانو هم ويشه
په
نور چا ګهی ښادي وي ګهی غم وی
د کامګار په نصيب غم شو هميشه