کامګار خټک
چې
د زړه ملک مې للون کړ ښه د صدق په لاره
له اوله مې پرې تخم ستا د مينې وکاره
چې
مې وليد په پياله کې ساقي د جمال عکس
صراحي غوندې مې ځکه ځان و جام ته وسپاره
په
قيامت به د دوزخ لمبې په هغو اثر نه کا
چې دلې دي پاخه شوي د هجران په تناره
هسې
اور د محبت زما په زړه دی لګېدلی
چې لمبه يې ليدی نه شي درست صورت مې شه
سکاره
سترګې
ستا خوني زمري دي چې خوراک يې د زړه غوښې
ما خپل زړه دی ورته ايښی خوره شه ستا په
زاره
چې
تر مخ دې خط پير شو لا دې حسن يو په دوه شه
د ډېوې رڼا زياتيږي چې ظاهره شي تياره
که
يې ووينې زاهده ملامت به په ما نه کړې
زړه بې ځايه تلی نه دی ما هم عقل هوش لاره
که
د عشق په غم کې خلکو غمخوري زما کوله
په ډېر ډېر خوړل خوړل يې اوس ماړه شوه
غمخواره
د
خپل يار له جوره ولې تل ژړا کوې کامګاره
تا په خپله زړه د يار په تورو سترګو وهاره