کامګار خټک
په
درياب مې د غم ډوب د زړه زورق شو
چې نظر مې د افعالو په ورق شو
واف
د روح مې په قفس د تن زهير شو
چې انيس ورسره نس لکه عقيق شو
د
دنيا د آخرت شاه هم هغه دی
چې تر محو د اخلال د دين نسق شو
مشرکان
يې له هيبته ګريزان شول
چې په لاس د محمد صمصام د حق شو
عالمان
د يهوديانو نګون سار شول
چې ښکاره د مصطفی د دین بیرق شو
چې
يې دين لکه آفتاب په جهان وخوت
مضطرب تر باطل دين لکه زيبق شو
ځکه
پوه په حال د لوح او د قلم شو
چې له درسه يې د ما اوحی سبق شو
سنګ
ريزو د ده په لاس کې تسبيحات کړ
په ايمان يې په آسمان کې قمر شق شو
چې
يې نه کړه پيروي د زړه په مينه
د جنت در په هغه خلک مغلق شو
له
اوله د ده يار و ابو بکر
چې ځواب يې په اول ګوزار صدق شو
بل
عمر و چې په نور د ده د عدل
له جهانه ورک د ظلم جور غسق شو
ذی
النورين و د حيا د سخا بحر
چې سلام د ده له نوره بارونق شو
څلورم
دی مرتضی معدن د علم
ښه لقب په ده ثابت مزری د حق شو
زه
دوستدار د چهار يار يم بې نقصانه
په تفصيل يې رافضي بدګوی احمق شو
چې
دښنه د ختنین وکاندې ځکه
خارجي په سيند د قهر مستغرق شو
اميدوار
يم چې له اوره په امان شم
چې چاپېر مې د احمد د دين خندق شو
په
حرمت يې خدای کامګار خوشحال خرم کړ
که ګردش يې د دوران هرګوره دق شو