کامګار خټک
د
بهار د ګلو دور راغی تېر شو
خوږ ژوندون په عندليب زهر ګنډېر شو
د
ماتم جامې اغوستې دي بلبلو
چې زينت د باغ د ګلو په بل څېر شو
څه
خوښي ده د بهار بلبلو کړې
تر هغه يې په خزان کې اندوه ډېر شو
چې
په مخ مې اوښې وينې سره درومي
دا خوناب د زخمي زړه دی را برسېر شو
چې
په زړه کې مې و ګنج د مينې ايښی
تور ښامار د يار د زلفو ترې چاپېر شو
لوستی
چا د يار د مخ ساده مصحف شو
څه خو اوس آسان د خط په زور او زېر شو
چې
د يار په څېر يو ښکلی پکې نه شته
و کامګار ته پېښور لکه ګوالير شو