کامګار خټک
هسې
خوښ د عاشقۍ په محنت زه يم
چې له ځان هم له جهان فراغت زه يم
زه
به څرنګ کړم انکار د عشق له کاره
چې هميش يې پرورده په نعمت زه يم
زه
تنها د عشق په لار لکه آفتاب ځم
محتاج کله د حمشت له شوکت زه يم
چې
د يار د کوی په خاورو مې مقام دی
له تختونو بې پروا د حشمت زه يم
قسمت
هله ګوهر مومي چې غريب شي
له وطنه ځکه سر په غربت زه يم
ساقي
جام د ميو راکړه چې په هوش شم
سرګردانه په خمار د هجرت زه يم
ناصحان
دې نصيحت کاندي و ځانته
خوښ د عشق په کوی کې پروت بې طاقت زه يم
چې
مې سر و مال څه وو تر واړو تېر شوم
چې خبر د لن تنا د آيت زه يم
د
آشنا په عشق کې هسې بينوا شوم
چې خندان د ولس کلی محلت زه يم
چې
په يار پسې روغ ځان په اور کې سيځي
په شګفت د هندوکې په ښه پت زه يم
يار
ويل کامګار ناحق ګرزي بل لور ته
هميشه ورسره ناست په خلوت زه يم