کامګار خټک
ګوره
څومره ظلم جور د دلبر وړم
د غمونو د اندوه، پېټی په سر وړم
د
يار هجر هسې رنګ کړم بې مجاله
چې خبره نامزاد هر يوه وړم
چې
خپل زړه منع کوم له عاشقۍ
ګويا سيند له آتشه سمندر وړم
دُر د اوښکو په لمن کې تويومه
پیشکشي به و دلدار ته دا ګوهر وړم
مګر
نه دی محتسب راخبر شوی
چې ښکاره په لاس د میو ډک ساغروړم
خود
يې زلفې مشک عنبر دي نور به څه کا
ورته ګوره له ختا مشک و عنبر وړم
مهرشان خوري هميشه د ځيګر غوښې
ځکه زه ورته په غم کباب ځيګر وړم
د
ناترس خاطر، له نرم شي نه ګرم
هر زمان که ورته روی د پيغمبر وړم
زه
کامګار چې توقع له هيچا نه کړم
څه منت به د خاقان او د قيصر وړم