کامګار خټک
که
په ياد د دلبر زلفې تور چشمان کړم
په لمبو د آه کبود مخ د آسمان کړم
هجر
نه دی هسې اور را لګولی
چې يې مړ د ډېرو اوښيو په باران کړم
ماهرويان
يې په نظر پاره پاره کړم
که ځان هر څوک پټ د صبر په کتان کړم
د
ژوندون قدر به په څه و، که مرګ نه وي
زه په قدر د وصال خبر هجران کړم
و کنار
ته مې د وصل رسد نه شي
که د اوښکو په درياب کې لاهو ځان کړم
لا
په ټکي د خال نه وم پوهيدلی
ستا د مخ د خط حرفونو قرآن خوان کړم
هميشه
دې د فکرت په درياب ډوب يم
چې دا خوله ده که ويښته دی که ګومان کړم
له
دې خپله بخته هومره مدد غواړم
چې دې ډک په بوسه چاه د زنخدان کړم
که
په کور دننه ناست لکه نګين يم
ولې چاک د زړه بدنام په درست جهان کړم
تر
قيامته بيا په ما باندې اوبه شه
که د تا د لاس د زخم څه درمان کړم
زه
کامګار چې دې شپه نه مومم د وصل
لکه صبح په پاره خپل ګريبان کړم