زړه مې ډوب ډوب کېږي ستا د غم په غلبلو کښې

هسې لکه څوک چې مستغرق شي په ابو کښې

ستا د عشق له موجه هيڅ لوري وتی نشم

دواړه لاس مې پريواته د عشق په لانبو کښې

سل توبې مې ماتې کړې وا نه وښتم له عشقه

څه ويسا مې نوره پاتي نه شوه په توبو کښې

ته چې له ما درومې دا د اوښو باران ګوره

رخ د سفر هيڅ نه دی په دا ګڼو شېبو کښې

له يوه سپوږمۍ نه په اسمان کښې هزار ستوري

بې تا څوک څه کاندي د خلقو په جنبو کښې

عشق و عقل دواړه سره ضد دي که پوهېږې

کله کړی اړام د اور بڅري په پنبو کښې

هر څوک چې د عشق په اتش ځان سيزي رحمانه

خدای دې ابراهيم غوندې څوک نه کا په لمبو کښې