ډېر عمر مې تير کړ بيهوده په زمانه

نور دې زما سر وي او د ترکو استانه

هيڅ مې حاصل نه کړه په شيخۍ و په تقوی کې

پس له دې مې وار دی هر چې شي په ميخانه

شيخ و شيخي ورد و وظيفه و ذکر فکر

زه و ساقي جام و باده چنګ و ترانه

زه و زاهدانو ته حيران يم دوی و ما ته

ديوانه بده خندد و ده به ديوانه

ګنج د عقل جار شه د عاشق تر څاڅکې اوښو

نه خروار د عقل نه د عشق يوه دانه

تيغ د يار له لاسه په مرۍ د عاشقانو

هسې لذت کا لکه د ميو پيمانه

خدای لره به ور شم په سودا د يار له مخه

بل مقصود مې نشته په کعبه په بتخانه

زه له ډېري مينې په تش بوی د يار شيدا يم

تل د لوندو خټو اوبه لږ وي بهانه

ځکه زاهد زهد کا د يو جنت دپاره

سر ښندلی نشي په اوربل د جانانه

ګوره د منصور هسې په دار نه شې رحمانه

مه کړه دا د عشق خبرې مستې رندانه

بل نام و نشان د عاشقۍ نشته رحمانه

بې نام و نشان شه که يې غواړې نشانه