ګېډه وتړه په پړي سره کلکه

د روټۍ طمع و مه کړه له فلکه

هر سايل چې سوال د نان کړي له فلکه

ګويا غواړي په کچکول کې اوږمکه

له اسمانه چې څوک طمع د وفا کا

دغه طمع يې طاعون ګڼه بې شکه

له بارانه سره هسې ږلۍ ووري

چې هر زخم يې بد تر وي تر ټوپکه

که په چا يې شفقت و مرحمت وي

ظلم خور به يې تير وي تر اوزبکه

موړ نه نه شي هيڅ سری بې قناعته

که يې خونه وي په سيم و په زر ډکه

بيا به نه مومې کمال بې کمينۍ

که خيمه دې وي د عرش د پاسه لکه

که جهان په نور عالم باندې فراخ دی

په تنک چشم باندې تنګ شي له چشمکه

د دې دهر په يارانو کې اب نشته

ک يې غواړې تر سما و تر سمکه

ترخې اوښي د عاشق اب و نمک دي

خدای دې نه کا څوک بې اب و بې نمکه

داد زارۍ انديښنې مه کړه رحمانه

د دنيا چارې په تله دې تر دمکه