وقت د نوبهار دی زه جدا له خپله ياره

دريغه دريغه دريغه چې بې ياره ځې بهاره

اور د خوږو زړونو چې د غره په سر بلېږي

شنې لوخړي خېږي له نښترو له چناره

دا څه عاجزي ده چې زه کښم په کاغذ باندې

راشه وويرېږه د عاشقو له ازاره

دا څه اوښکې نه دي چې بهېږي له چشمانو

ويني دي بهېږي د زړګوټي له پرهاره

رنځ مې هسې سخت دی هر زمان په ما زياتېږي

راشه اې طبيبه ګوندې مرم د رب دپاره

غرونه دې نړېږي چې په حال زما خبرېږي

سيند د اوښو درومي چې راغلي له کهساره

نور څه نه دي واره دا نارې د بېلتانه دي

راشه که يې اوري د رباب له هره ناره

زه يو خوار و زار يمه رحمان په عاشقي کې

خپل دي که پردي دي راته نه ګوري له عاره