رحمان بابا
څه شو که خاموش يم ستا د عشق له اه سرده
ستا زما له مينې خلقه واړه خبر ده
هيڅوک دې په خوله د عاشقی لافه و نه کا
که هم پټېږي وچې
شونډي ګونه درده
اهل د دنيا واړه نامرد دې رنګ يې ورک شه
خدای دې ملامت د هيچا نه کا له مامرده
کله بې دردانو لره زړه د چا ور درومي
زه به صدقه کړم سل بې درد تر اهل درده
بې د ستا د عشق د شهيدانو له خاکدانه
کله زرغونېږي سره لاله له هره
ګرده
يو خوشحال يو کم سل خټک نور په طبيعت کې
ځار شه د رحمان سړه بني له يوه فرده