زړه مې تراشي د بڼو په تېره نوک

ماتوي مې دوه دېرش غاښ واړه په سوک

په غمزو د تورو سترګو يم وژلی

ژوبل ژوبل پړوکې پړوکې يم ټوک ټوک

که نارې وهم که خاورې په سرلو نم

نارواشه که پروا لري يو چوک

لکه ګل چې څوک د طفل په لاس ورکا

هسې رنګ دې زما زړه کړ شوک په شوک

که له ډېره درد وغمه مې زړه وچوي

ورته هيڅ دي زما درد و زما دوک

درست جهان يې په غم ډوب کړسرترپايه

که ګدای دی د دې دهر که ملوک

د اسمان په نيلي سور لکه افتاب شي

د زرېفتو دستار کېږدي په سر هوک

که انصاف لرئ په زړه کې منصفانو

راشئ ګورئ د دلبرو دا سلوک

زه به ولې دخپل يار ثنا نه وايم

چې سحر سحر نارې وهي تل غوک

چې عاشق د دلبرانو په جمال شي

اې رحمانه ځان دې ژاړي کوک په کوک