رحمان بابا
تر حد تېره شوه په يار پسې ژړا زما
نه ګروهېږي په ژړا سره اشنا زما
که مې هره وينا در يا مرغلر شي
لا د غوږ لايقه نه ګڼي وينا زما
په نارو به ما بېدار کړ که اوده وي
باري وېښ راته اوده شو دلربا زما
زه مکتوب غوندې په پټه خوله ګويا يم
خاموشي زما تېری کا تر غوغا زما
کښت د عشق په توده ځمکه اسان نه دی
سمندر بويه چې زيست کا په صحرا زما
دا يار نه دی چې هجران له ما نه بېل کړ
روح زما دی چې له تنه دی جدا زما
زه رحمان بې خپله ياره هيڅ نه غواړم
که قبوله وي د خدای په در دعا زما