چې اميد په عمارت د دې جهان کا

لکه کرښه په اوبو هسې نښان کا

د اوبو په مخ د کرښې بقا نشته

په نابود باندې ناحق د بود ګومان کا

نادانانو هسې دين په دنيا بايلود

لکه ووړکې دربدل په پارچه نان کا

د دنيا د دين نسبت وبل ته نه شي

اور اوبو سره استوګه په څه شان کا

عشق د نفس له خاصيته منزه دی

کار د سترګو به څوک څرنګ په دهان کا

لکه چشم وګوش په کار کې وبله بېل وي

هسې دين و دنيا حکم ځان په ځان کا

په پيرۍ کې د ځوانۍ خيال دی هسې

لکه څوک چې د باغ سير په خزان کا

بې درګاه يې بل ځای د رحمان نشته

په سفر استوګه څو مسافران کا