هر چې وويني په سترګو روی د ستا

مخ يې کوږ وي همېشه په سوی د ستا

بې دماغه به تر سر و ماله تېر شي

چې يې تېر شي تر دماغه بوی د ستا

که لويي کړې څه بې ځايه خويي نه کړې

چې په دارنګه قامت دی لوی د ستا

نور بهار شو عالم سير د بوستان کا

خدای و ما و ته بوستان کړ کوی د ستا

د عيسی له دمه دم وهلی نه شم

چې خوله بېرته شي په ګفتګوی د ستا

هم په دامې له چشمانو نو بهېږي

چې يادېږي مې قامت دلجوی د ستا

همېشه يې زړه په اور باندې سپند وي

و هغه ته چې څرګند شي خوی د ستا

د لړم لاشه يې ماته وي په زړه کې

چې يې نقش وي په زړه ابروی د ستا

وځنځيروته يې څه لره را کاږې

ليونيو لره بس وي موی د ستا

وګړنګ و ته پخپله ځان پرې باسي

چې وزړه و ته پرې باسي روی د ستا

که ته سل ځله زما يې زه د ستا يم

تلونی نه دی له ما جستجوی د ستا

ګل لمبه شو د بلبل په اه رحمانه

نه ګروهېږي يار په های و هوی د ستا