کامګار خټک
نن
مې وليد د دلبر په منګول ګل
وې مې دی شرف د ګلو کتل تل
د
خوبانو د سرو شونډو له هوسه
هومره ډېر د اور غمونه زغمل مل
خلق ولې د ستا زلفې سنبل بولي
ستا د زلفو دی بل تاب د سنبل بل
چې
د عشق سېلاب مې پل د صبر وران کړ
مغروري مې په خطا کړه د خپل پل
دا
د ستا کاکل څه لا توره بلا ده
ښاماران که لري ښکلي کاکل کل
د
يوه جواب يې را نغی و ما ته
که خطونه مې و يار ته وکښل شل
اوس
به څه محبت پټ ساتې کامګاره
صراحي چې درته وويل قل قل