کامګار خټک
عاشقان
چې ځي د مينې په طریق
بې له عشقه بل څوک نه ګڼې رفيق
په
آخر په هجر جام ور کا د زهرو
که اول د وصل نوش کاندې رحيق
نورې
چارې واړه پوچې دي بې عشقه
ما چې ښه وکړ د دې دنيا تحقيق
تور
لوګی مې له خولې ځي په سوز د هجر
په سينه مې هسې اور بل دی حريق
لکه
قد زما د يار ښکلی زيبا دی
سروه نه لري دا شان بالا رسيق
د
دلبر د زلفو هسې سخت زنځير دی
چې بنديان په کې اصيل وي هم رقيق
چې
هميش فکر د يار د تنګې خولې کړم
تر وېښته کړمه باريک دې خيال دقيق
عاشقي
هسې بلا ده که وګورې
چې صنعان غوندې پارسا کاندي زنديق
سر
و مال به شکرانه که کامګار دواړه
که روزي يې شي د يار آبدار عقیق