

کامګار خټک
چې
يې زړه زما لاله غوندې کړ داغ
له احواله مې بيا ولې کړ فراغ
په
ګلونو کې يې بوی د وفا نه شته
درېغه زه ګډ شوی نه وم په دا باغ
په
ما خوار باندې به کله نظر وکړې
چې لري تر بادشاهانو زيات دماغ
زه
د تا په لور په سر په سترګو درومم
ځکه نه مې مومي څوک د پله سراغ
زه
کامګار دې په ليدلو هسې مست شوم
لکه څوک چې شي په څکلو د اياغ