عبدالقادر خان خټک
مرغلره
وليده شوه په پيزوان کې
که غوټۍ وه د شبنم په ارغوان کې
د
خطا د ملک کبلی یې دواړه سترګې
چې تل څرکا په سُنبل او په ريحان کې
ستا
د وروځيو تشبيه نه مومم په دور
لږ و ډېر مې دی موندلی په آسمان کې
څه
نسبت د يار د غاښو په ګوهرو
دا په نس کې د صدف غاښ په دهان کې
چې
له شونډو یې نسبت کړه سخندانو
شرمنده شه، لعل ننوت په کان کې
د
لذت بيان یې څوک کولی نه شي
د جنت د خوږو خوند ستا په لبان کې
ستا
رخسار و ته حيران د خداي و کړه ته
چې وېښته ساتي له اوره په امان کې
تماشې
مې د جهان د کښليو وکړې
نشته تا غوندې يوګل په ګلستان کې
په
دا شکر چې اوږدې زلفې یې درکړې
پرې وکاږه ډوب په چاهِ زنخندان کې
حاضران
د حيرت ګوته په خوله لال دی
غایبان دې تمثيل راوړي په بيان کې
سترګې
غوږ عبد القادره! دواړه بند کړه
دا هغه به دواړه وويني په ځان کې