عبدالقادر خان خټک
ته
چې زلفې په رخسارو خوروې
در پوهيږم جهان خور ما خوروې
چې
دې واغوستې د خيال جامې ګلګونې
خپل میېن په سرو لیمو نسکوروې
زرکې!
سر زما د يار په قدم کېږده
که خوبي یې له رفتاره پوروې
هغه
مخ چې د وصال په غوړو غوړ وي
د هجران په تاو یې ولې سپوروې
که
د عشق په تور مې ووژني راضي يم
زما عشق د سر په وېره نوره وې
سپين
غاښونه په خندا را لره راشه
که به مخ د رقيبانو توروې
بس دی يو د آشنا غم عبدالقادر ته
نور غمونه باندې څه ټنډوروې