عبدالقادر خان خټک
ډېر
مې ولیدل په سترګو ګور باغونه
د فلک په ګردشونو شول داغونه
نمر
سپوږمۍ یې پليته په لاس نيولې
په وار وار ږدي په سينو باندې داغونه
ډک
جامونه د حسرت د ندامت څښي
چې یې تل نوشل د میېو اياغونه
د
لحد تياره په شمع د انصاف ځي
پکار نه دي په هاتيانو چراغونه
فراغت
ساقي ولجه دی پياله راوړه
جهان نه پريږدي تل چا ته فراغونه
هغه
باغ چې تل مأوی وو د طوطيانو
اوس یې ګوره چې پرې ګشت کاندي زاغونه
څښه شراب د محبت عبدالقادره!
څو لا ستا د خاورو نه دي ساز جامونه