عبدالقادر خان خټک
نندارو
لره راځي چې پسې ځونه
په اختر به زلمي جونه کا سيلونه
ته
به وایې مخ یې ګل د پيغمبر دی
چې یې ډمه په مخ ووهي خالونه
چې
په سيل د بهار د ګلو ګرځي
زلمی ګل په دستار ږدي په وربل جونه
ځنې
دواړه زلفې ډکې کا په ګلو
څوک په غاړه کا د سرو ګلو هارونه
سره
او زيړ نمري اغوستي ګلرخانو
ته به وایې سروې ونيول ګلونه
چې
ګلونه ټولوي سندرې وایي
شرمنده کا د بلبلو آوازونه
درست
صحرا په خوشبویي سره خوشبو کا
په هغه مزکه چې کيږدي قدمونه
په
خندا خندا تړي دستې د ګلو
استوي و خپل خپل يار ته پيشکشونه
چې
له سيله راروانې شي و کور ته
ګل لمن، بلبل یې نيسي استينونه
چې
له هسې نندارو نه ځان وباسې
شيخه ورک شه ستا بې وخته خلوتونه
که
ديدن د ښایسته وو پکې نه وی
چا به څه کړه اته واړه جنتونه
که
آواز دی که ديدن د روح خوراک دی
نفساني دې باندې نه کا غرضونه
تېر شو وار عبد القادره را به نه شي
که ژړا کړي که فرياد کړي که آهونه