عبدالقادر خان خټک
چې
تل هسې په هوس په بيغمي يم
اقرار شوی د خپل عقل په کمي يم
آدميت
که په سيرت و له ما لاړ شو
آدميت که په صورت دی آدمي يم
که
په فضل مې کار و سپاری غم نشته
که په عدل مې سپاری جهنمي يم
د
هجران په لمبو سوی يم فرياد کړم
ما معذور لرې عالمه المي يم
اړمن
چې لاس ور وړي ګوتې یې سوزی
باشاه شوی زه د فقر په غمي يم
د
معنو په ملک فارسي عرب نشته
کوم نقصان که عرب نه يم عجمي يم
کله زه عبد القادر د شعر لاف کړم
مرثی د تللو وایېم ماتمي يم