زه دې تل وينم د خوږ خاطر مرهمه

بې تا يو زمان خلاص نه يم له المه

په راتله دې لکه ګل شګفته کيږم
 بړبړ رایشه آشنا صبا قدمه

د عيسی په دم به مړ سړی ژوندی شو
 مړ زړه بيا مومي ژوندون د تا له دمه

د مهجور تر زندګيه مرګ بهتر دی
 که ستي یې ستي کيږې نه ده ګرمه

لکه وار د ښادۍ ځي د غم هم درومي
 په محنت کې زړه هرګز مه شه درهمه

د يار غم په معنی غم نه دی ښادي ده
 ما دې نه کاندي خدای خلاص د يار له غمه

د دنيا دولت په مثل لکه باد دی
 کله مخ کا کله څټ کاندي له همه

نه خوښي کړم د احمق سړی له مدحې
 نه مې زړه مومي اندوه د ده له دَمه

د زلفينو تر حلقو د عذار وينم
 که نسرين دې دی په زلفو کې صنمه

مګر خدای عبد القادر چې په پيغور به
 د زړه مينه کا له خپله ياره کمه