عبدالقادر خان خټک
سحر
دا آواز مې غوږ يوست له بلبله
ستا خندا په ژړا کښیستلم ګله
ښایسته
د زمانې دنياپرست وي
په کوڅه کې یې پل مه ږده بې پوله
په
چغلي مې ستا په يار مينه زياتيږي
څو د زړه هومره چغلي کوه چغله
ساقي
می چې راکوې په قهقهه خانده
زده کړه دا د صراحي یې له قُلقله
د
ليدونيو په نظر کې تفاوت وي
او که نه وي جز جدا نه دی له
کله
په
پريشانو انديښنو خاطر پريشان شي
جمعيت مومي خاطر له توَکله
چې
ستا مخ و ته حاضر وي ګل به ګوري
د هغه سترګې دې خدای نه کا بې ګله
د
مجلس روښنایي ته یې، ته دې ناست یې
کوم نقصان دی که سبا کړه ډيوه ګله
دا
دنيا په مثال پل د آخرت دی
تير شه زر عبد القادره له دې پله