څو به اوسې په دا خپل حيات خورسند

 ريز مريز به دې مرګی کاندي هر بند

خلاص به نه شي د اجل له شنه مزریه

 تيره وي در ته غاښونه وهی شخوند

که يوځل دی تار د عمر شکسته شي

 په حکمت به یې حکمانه کا پيوند

ښه ياران له تا سفر کانه پوهيږی

 چې سبا به وي زما ور پسی پند

د کم عقلو کار کوي قايل پرې نه یې

 وایې زه یم صاحب عقل دانشمند

د حرص اوبه دی واوښتی تر سره

 لاس کړی پورته لا نيټه ږدی تر مړوند

هر چې بود دی و هغو وته دی شاکړه

 تل په غم شوي د نابودو فکرمند

د خرما په ځای دی نهاله کړه ارهنده

 خبر نه یې د ترخو خوږو په خوند

په فانی اسباب کې سود نشته (لتاړه!)

 تش په توره دی که زړه ور پوری بند