عبدالقادر خان خټک
درسته
شپه ژړا فرياد سترګې بې خوب
واړه دا کارونه ستا دي مینتوب
چې
مې نو له سترګو نه ځي زړه مې چوي
مه کړه خدای تعالی د زخمي زخم بې زَهُوب
ډک
خمونه تشوم د عشق له ميو
لا تشنه سينه مې هيڅ نه ده خړوب
و
منصور ته د دار سر بورجل د يار شه
عاشقان دې نه کا ډار د دار له چوب
چې
د عشق له اوره تښتي عاشق نه دی
د خپل ځان په ستولو شي د پتنګ سوب
ناز
پرور دې خبردار له قدره نه دي
خو هم ما لره راځه د عشق آشوب
چې
له درده ځان ساتي دوا ته زغلي
له هغو عبد القادر توبَ توبَ