عبدالقادر خان خټک
که
خبر شي د رندانو له مشرب
نور به تير شي له څلور واړه مذهب
څوک
دې طمع د ادب له ما نه، نه کا
څه عرض د ليونيو له ادب
دا
همه سبب زما د بدبختۍ دی
چې دا هسې آزرده شي بې سبب
چې
ترخه ویل دې هومره ډير خواږه دي
د خوږو به دې څه خوند وي شکر لب
په
هجران کې ناقرار په وصال سوزي
د عاشق دې څه نصيب کړ زما رب
چې
لقب یې د سړي راباندي کيښو
زيارت ګاه شوم د فرښتو له دې لقب
د
نمر وصل مونده ستا په دلالت شي
لا به کله طلوع کړی زما کوکب
ژونده
هله څه حاصل کاندي چې ګرځي
يو زمان قراري مه کړه له طلب
يو
ساعت د آشنا غم عبد القادره!
بهتر دی د تمام عمر له طرب