عبدالقادر خان خټک
چې
یې وليده بشر ستا
کمترين غلام شو نمر ستا
ګل
له شرمه خولې پريږدي
چې په مخ شي برابر ستا
د
بادشاه په بادشاهي یې
خندا کاندي قلندر ستا
ګل،
شبنم، صفا، بلبلې
ثنا وایې هر سحر ستا
تر
عنبرو په ما ښې دي
د پله خاورې سمنبر ستا
خود
له خوده ښایسته یې
حاجت نشته د زيور ستا
د
هر شي تسبيح به اروې
که غوږونه نه دي کر ستا
يار
په هر لوري جلوه کا
خو بينا نه دی بصر ستا
مياشت
او وريځ د مخ نقاب کړه
چې په مخ شوه برابر ستا
تل دا خواست عبد القادر کا
چې که خاورې شي د در ستا