عبدالحمید مومند
د هغه مین برباد آه و زګیروی وي
چې په یار کې يې نه مهر، نه زړه سوی وي
عشق په خلقو کې له خلقو هسې بېل کړم
لکه ناست په میان د روغو لېونی وي
څه قرار به کا قرار په هغه زړه کې
چې په تېغ د عاشقۍ سوری سوری وي
څوک پرې څه تېغ ازمویل زیات زده کول کا
هر چې بې تېغه حلال لکه مهی وي
په نوخط حسن اثر د عاشق آه کا
دا په دا چې مسافر په زړه نری وي
دلاسه په بوسه راکړه د یار شونډو
چرې نه وي چې مې داد مرګ بهی وي
چې یوسف پکې معراج کړ شک يې مه کړه
که د ښکلیو زنخدان هغه کوهی وي
که مهجور له ژړا زړه نیسي نیو نه شي
په سېلاب د نېزه وړي واک پردی وي
چې حمید غوندې بلبل يې سر په ګور کا
هغه ورځ به د باګرام په ګلو هی وي