عبدالحمید مومند
که دې خط په خاکستر ځپلی نه وی
د مخ اور به دې تر اوسه و ملک سوی
له هغه مخه څوک څرنګ بوسه واخلي
چې يې مخ وي د اومو پیو پېروی
د یار غم راسره څه وایم چې څه کا
تل مې وینې د زړه روي، لکه روی
هسې زه بې خونده خاندم په هجران کې
لکه خاندي د پسه سر په اور الوی
هسې زه په څنګ کتو د ترکو غوڅ کړم
لکه ورسي رسا، د تورې لوی
مخ يې هسې کروړې وهي د زلفو
چې يې پاس د زړه په سر لګي بچوی
چې په ښکلیو سربازي په شان د شمع
په عوض د زاړه سر مومي بل نوی
چې جفا په وفا نیسي د خوبانو
د عاشق په څېر نېک نیت نشته بل ژوی
د حمید له درده دوکه هغو څه زده
چې پرې تېر نه وي د مینې شری کوی