چې مې تن ملک د ختن شه زما لاله

دا اثر ګڼم د ستا له خط و خاله

آرایش له آلایشه لعل مومي

په راتله د خال و خط مه شه ملاله

زه به درسته شپه ژړا لکه شبنم کړم

خانده ته د ګل په څېر تازه خوشحاله

د جنت حسن و جمال که په کمال دی

شرمنده دی ستا له حسنه له جماله

کله کله به دې مخ چېرې څرګند کا

که دې حوره یا پری واې د مخ سیاله

زاهدان دې ځان نا حق ساتي له زلفو

دا مرغۍ دي لاندې شونې تر دې جاله

ژر زوال د ستا د مخ له شرمه و خوري

نمر سپوږمۍ چې ورسېږي تر کماله

ستا د عشق د لېونتوب منت راباندې

چې یې خلاص کړم د خاص عقل له جنجاله

که منصف يې د انصاف په تله تول کا

قیل و قال د حمید کم نه دی تر حاله