عبدالحمید مومند
چې پيرۍ مې ږیره سپینه کړه غلا غبرګه
بویه قد د سروې قد عصا تر تخرګه
په راستۍ مې د خپل عشق هسې باور دی
چې همدم به یم له ښکلیو پس له مرګه
عشق په زړه د تن پرورو کله لګي
دا چې نه کا اور اثر په لنده ګرګه
پرېږده ما په عاشقۍ کې وږی تږی
ته ناصح ورځه په ډکه ګېډه ارګه
زه د یار غمونو هسې هډو پوست کړم
لکه ونه په خزان کې شي بې برګه
که هاله وم ایله اوښ په صورت څورب
اوس د عشق غمونو ووېستم له ورګه
عشق پېزوان د بار کښۍ که راپه پوزه
د فراق خواریو ووېستم له درګه
په ځوانۍ د عشق غمونو حمید زوړ کړ
بې مودې يې ږيره سپینه شوه ملا بغرګه