هسې یم د یار له غمه په ضرور

لکه سوی اور لړونی د تنور

چې هرګز له اوښو وینو نه و چېرې

معلومېږي چې مې سترګې شوې ناسور

هر ساعت شمه را کېښ دار و سنګسار ته

محبت قایم مقام کړم د منصور

چې يې غم لره د ترکو لویولم

مور و پلار وای په هلک راباندې بور

په دربار مې د بې قدره دلبرانو

نشته قدر د مريي او د مزدور

خدای يې نه کا ګڼه اچوي شوخ چشم

هر ساعت پکې ملایکو کې فتور

زر په زر به یې سیاهي د خط پښېمان کا

دا د مخ په روښنايي باندې مغرور

د ریا په زهد مه غولېږه زاهده

په کار نه راځي د وینځې زوی و لور

خو چې واغوندي حمیده خلعت د وصل

ترې وکاږي يې فلک په وینو سور